De laatste twee weken laat de mol zich zowel in dromen als in de dagrealiteit van veel van onze deelnemers zien. Het is zo opvallend dat we besloten hebben er een blog aan te wijden. Wat heeft deze blinde diepgraver ons te leren en waarom komt hij juist nu vanuit de aarde omhoog om zich aan ons te tonen?
Gaat het om diepgang? Hebben we niet diep genoeg gegraven in onze zielenroerselen?
Moeten we verder met het doorgronden van onze psyche en de verhalen uit ons leven?
Is het een uitnodiging om verder af te dalen in de onderwereld van het bewustzijn? De mol laat ons met vele vragen zitten maar stelt er zelf geen een.
Totem mol gaat namelijk over het vermogen om blind te zijn tijdens het proces van geestelijke groei. Geen vragen stellen aan het denken, geen verhalen maken, niets doorzien, niet doorgronden. Waar mol verschijnt is het tijd om dat wat we denken te weten los te laten.
Een bekende Joodse profeet heeft ooit gezegd 'zalig zijn de armen van geest'. Hier had als aanvulling nog kunnen staan 'de blinde mollen'. We komen uit een tijd waarin we collectief de overtuiging hadden dat we onszelf konden helen als we onszelf konden doorzien. We hebben veel gezien maar alle verhalen, duidingen, analyses en systemen hebben uiteindelijk geen heling gebracht. Hoogstens een tijdelijke rust. De leuze 'ken uzelve' bleek tijdelijk houdbaar.
We zijn aanbeland in de tijd van 'ben uzelve'. Degene die ons moeiteloos voorbij de spinsels van het denken kan gidsen is de mol. De kracht van het niet-weten die niet hoeft te doorgronden om te aarden. Het vermogen dat niet hoeft te doorzien om te weten.
De bereidheid om alle constructies van ons denken te laten mollen. Zelfs het inzicht over de mol. Gewoon gegrond zijn in moeder aarde. Aardig!