Vanuit droomreflectie is de wereld onze spiegel. Ademloos zijn we getuige van hoe de Verenigde Staten met een noodgang transformeren naar de 'Gesplitste Staten'. Het donker wordt steeds zwarter en het licht steeds witter. Onder leiding van de grote splitser lijken we af te stevenen op een strijd tussen 'tegenpolen'.
Als we niet uitkijken worden we collectief bevangen door wat ook wel de 'diabolo' genoemd wordt, letterlijk vertaald 'dat wat uiteenwerpt'. Als archetype kennen we 'el diabolo' als de duivel. De duivel staat bekend om zijn verleidelijke krachten. Hij verleid ons onder andere om al onze macht en onmacht naar buiten te projecteren op de ander zodat we in een staat van splitsing en strijd terecht komen.
Zo kan het bijvoorbeeld heel verleidelijk zijn om onze eigen splitsende kracht te projecteren op een niet bij name te noemen wereldleider met een excentriek kapsel. Een leider die vooral op het wereldtoneel verschijnt om grotesk te spiegelen hoe we onszelf geweld aandoen. Het blijkt dat als we de innerlijke splitser de leiding geven dat we dan stoppen met reflecteren en dat we al onze innerlijke demonen naar de ander projecteren. Als we geen verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen splitsende 'diabolische' kracht dan wordt onze innerlijke strijd buiten op straat zichtbaar. Dan fragmenteert dat wat ooit verenigd was.
Het is een heel krachtig gebaar om te knielen en de vuist te heffen tegen het onrecht dat door anderen gecreëerd en in stand gehouden wordt. Het gebaar krijgt echter pas inhoud als we bereid zijn om diezelfde vuist te heffen tegen onze eigen innerlijke splitser en te reflecteren op ons eigen aandeel in de disharmonie. Misschien beginnen we dan te begrijpen wat onze Natuurkunde leraar vroeger bedoelde toen hij zei; 'tegenpolen zijn krachten die op elkaar afstoten omdat ze exact gelijk zijn'.
Dit betekent niet dat ik ook een racist ben als ik racisme afstotelijk vind. Het betekent dat
ik als anti-racist zorgvuldig mag kijken naar de kracht die ik op de ander uitoefen. Het is namelijk exact deze kracht die ik ook op mijzelf toepas. Als ik de ander verwijt dat deze 'respectloos' is dan is de kans groot dat ik mijzelf niet respecteer. Als de ander beschuldigd wordt van 'onachtzaamheid' dan betekent het dat ik meer aandacht mag geven aan mijzelf. Is mijn kritiek op de ander dat ik hem een arrogante superieure narcistische klootzak vind dan heb ik eerst te onderzoeken waar ik mijzelf kleineer en verheerlijk voordat ik het recht heb om mijn vuist naar de ander te zwaaien.
Als we als mensheid verder willen komen dan een eindeloze repeterende reeks van conflicten met de ander dan zullen we verantwoordelijkheid moeten nemen voor de splitser in onszelf. Dan gaan we pas zien dat waar we zo op afstoten in de ander te maken heeft met
het geweld op onszelf. Laat ik maar beginnen met te stellen dat ik begin te vermoeden dat ik mijn eigen kortzichtigheid op Trump projecteer. Ik heb gewoon geen zin om verder in mijzelf te kijken dan mijn eerste oordeel en ben liever verontwaardigd dan dat ik op zoek ga naar de plek waar ik exact hetzelfde ben als mijn tegenpool. Wie doet er mee in mijn demonstratie tegen Trump?