Wat een episch beeld kregen we voorgeschoteld dankzij een metrobestuurder met een Max Vers
tappen syndroom. Het duurde niet lang of we kregen de vraag voorgelegd wat wij als duiders van deze surrealistische situatie vonden. We realiseerden ons terdege dat we niet zouden wegkomen met een reactie in de trant van 'tja...uh een beetje domme actie van die bestuurder'. De metro die geland is op de staart van een walvis is regelrecht uit de droomrealiteit afkomstig en is een prachtig beeld om op te reflecteren. Als je in dit beeld de spiegel wil zien van jezelf dan zie je dat alle ondergrondse bewegingen zichtbaar worden in deze tijd. We weten niet precies welke ondergrondse beweging we hebben gemaakt maar we weten wel dat we het spoor bijster zijn omdat we met grote snelheid uit de bocht gevlogen zijn. Wij aardekinderen gaan zo hard dat we de controle verliezen. Wat een geruststelling dat dit bizarre standbeeld laat zien dat moeder natuur nog steeds bereid is om haar mensenkinderen met hun dolgedraaide techniek op te vangen. Daar heeft ze niet meer voor nodig dan het puntje van haar staart.
Het zal niet lang meer duren tot eerste kunstrecensent het beeld omschrijft als 'een ode aan de loyaliteit en draagkracht van moeder natuur die de voortrazende waanzin van de mens steeds weer in evenwicht brengt'.
Voor kunstenaar 'Max de metroman' is de boodschap simpel....dit verhaal krijgt nog een staartje.